уторак, 31. јануар 2012.

Uskrsnula Nefertiti (Discovery Channel)


USKRSNULA NEFERTITI
(Nefertiti Resurrected)

Grobnica u Dolini kraljeva krije jednu od najvećih tajni drevnoga Egipta. U tajnoj prostoriji, skrivenoj lažnim zidom, pronađene su tri neidentificirane mumije. Stoljećima ležale su zaboravljene. Nikada nisu istražene i identificirane. Sve do sada.

Egiptolog d-r Joanna Fletcher vjeruje kako je jedna od mumija misteriozna kraljica Nefertiti. Nefertiti je bila jedna od najvećih vladarica Egipta, no o njoj se danas vrlo malo zna. Iz nepoznatih razloga, nakon njezine smrti, uklonjeni su gotovo svi tragovi njezina postojanja. Ipak, bilo je nemoguće zatrti legendu o kraljici koju smatraju najljepšom ženom svih vremena.



trajanje: 101:36
video: AVI, 640 X 480
audio: MP3, 128 kbps

download:

недеља, 29. јануар 2012.

U znaku triskelesa


dr Milorad Stojić:
U ZNAKU TRISKELESA


Triskeles, trokraka spirala, predstavlja veoma stari motiv na evropskom prostoru, posebno omiljen kod Kelta koji su njime ukrašavali gotovo sve vrste predmeta. Slučajni nalazi u Pomoravlju i basenu Mlave, kao i na deset lokaliteta u srednjoj Evropi, ukazuju da su pronađena bronzana dugmad i trolisni razvodnici za kožnu opremu, ukrašeni ovim motivom trokrake spirale, osim svoje praktične upotrebe imali i očigledno simboličko značenje i svojevrsnu kultnu ulogu


Iz Pomoravlja i basena Mlave potiče 36 slučajnih nalaza bronzanih dugmadi i trolisnih razvodnika za kožnu opremu, s kraja II i početka I veka pre n.e, od kojih je najveći deo ukrašen motivom trokrake spirale - triskelesa. Pored Velikog vetrena, gde je u ostavi Skordiska iz I veka pre naše ere između ostalog pronađeno i 14 dugmadi i trolisnih razvodnika ukrašenih motivom triskelesa, ovi zanimljivi predmeti poznati su sa još pet nalazišta u Pomoravlju i basenu Mlave: Hisar u Leskovcu, Gradina iznad groblja u Majuru (kod Jagodine), Glavica u Gornjem Štiplju (kod Jagodine) i Čair - Rudine u Viminacijumu. Osim 14 primeraka sa Velikog vetrena, trolisna dugmad pronađena su i na 10 lokaliteta u srednjoj Evropi, koliko i u Pomoravlju i basenu Mlave, na istom prostoru odakle potiču i dugmad ukrašena mrežastim motivom.

Rečni putevi - najverovatnija veza između različitih evropskih lokaliteta

Dugmad i trolisni razvodnici, ukrašeni triskelesima ili mrežastim motivom, potiču iz obodnih područja panonskog basena, a pripadali su keltskim plemenima. Najveća koncentracija ovih predmeta je u basenu Mlave, iz čega bi se, možda, moglo zaključiti da su se ovi predmeti tu proizvodili. Međutim, moguće je da su izrađivani i na nekom drugom području (na primer, na severozapadnom obodu panonskog basena) i da su u basen Mlave stizali preko jedne od najznačajnijih luka na Dunavu - koja će se u rimsko vreme zvati Viminacijum, i da su odatle distribuirani u druga područja (na primer u Pomoravlje). Dakle, veza između basena Mlave i ostalih područja na kojima su nalažena dugmad i razvodnici ukrašeni triskelesom, mogla se održavati Dunavom i rekama njegovog sliva. Da se na području Viminacijuma nalazila luka, koja je funkcionisala i tokom prethodnih perioda praistorije, upućuju mnogi nalazi sa ovog lokaliteta. U to spadaju i brojni keltski nalazi s kraja IV i početka III veka pre n.e, među kojima su posebno brojni ukrasni predmeti, koji su nesumnjivo stigli na ovo područje iz srednje Evrope. Kako takvih predmeta nema ni na jednom pravcu suvozemnih puteva (duž reka, niti po obodu panonske nizije) iz srednje Evrope prema zoni Velike konfluence, može se zaključiti da su oni ovde mogli stići jedino rečnim putem - Dunavom. Prema tome, bez obzira što se područje Pomoravlja i basena Mlave nalazi na suprotnom kraju panonske nizije u odnosu na pomenute lokalitete u srednjoj Evropi, veza ta dva područja mogla se prilično lako održavati vodenim putem.

Praktična i kultna uloga

Iz činjenice da su ukrašeni triskelesom, može se zaključiti da su ovi predmeti, pored svoje praktične namene, imali i određeno simboličko značenje. Već na osnovu oblika dela predmeta na kome se nalazi motiv triskelesa - kalotasto ispupčenje u sredini kruga - može se pretpostaviti da je ta simbolika povezana sa nebom i, verovatno, najmarkantnijim telom na nebu - Suncem. Na istu simboliku upućuje i razvodnik na kome se nalaze urezani krugovi (astrološki znak za Sunce je krug sa obeleženim centrom).

Savijeni krajevi triskelesa sugerišu kretanje u određenom smeru. Na dugmadima sa četiri ušice, koja su očito pričvršćivana na neko istaknuto (centralno) mesto na opremi čoveka ili konja (što podrazumeva posmatranje pod pravim uglom predmeta i triskelesa), krajevi triskelesa povijeni su udesno. Kod dugmadi sa jednom ušicom i puno livenim ispupčenjem i onih sa dvema ušicama kao i kod trolisnih razvodnika - zastupljeni su u približno istom broju primerci na kojima su triskelesi povijeni ulevo i oni koji su povijeni udesno. Moguće je da su u pitanju predmeti predviđeni da stoje na ormi na bočnim stranama čoveka ili konja; povijeni krajevi triskelesa na dugmadima, u tom slučaju, ne bi imali značenje orijentacije levo ili desno već kretanja unapred. Na kultnu ulogu ovih predmeta upućuje crvena boja inkrustacije - boja krvi, vatre i sunca.

Zanimljivo je da među triskelesima sa povijenim krajevima, 14 imaju završetke orijentisane ulevo i isto toliko udesno. Interesantno je, takođe, da su na pojednim vrstama dugmadi krajevi triskelesa povijeni isključivo ulevo, kao što su to dugmad sa šuplje livenim kalotastim ispupčenjem kod kojih su oni savijeni ulevo. Indikativno je da su oba dugmeta sa četiri ušice ukrašena triskelesima čiji su krajevi savijeni udesno.

Višeslojno značenje motiva

Krug je simbol neba, nebeskog ciklusa, pokrivač sveta, stanište bogova i besmrtne duše, predstava Sunca... Mrežasti motiv može se protumačiti kao ilustracija lavirinta - simboličke slike mnoštva puteva od kojih samo jedan vodi ka pravom cilju. Za vlasnika predmeta, ova predstava je putokaz ka odredištu, ili zamka da neprijateljske sile u ovom spletu transcedentalnih puteva zauvek lutaju. Da je simboličko značenje ovog motiva povezano sa značenjem triskelesa ukazuje činjenica da je i on kao i većina trokrakih spirala inkrustovan emajlom iste, crvene boje. Na ovim predmetima postoje dve vrste triskelesa: sa povijenim krajevima i u obliku trokrakog motiva ("Mercedesov znak").
Triskeles predstavlja veoma stari motiv na evropskom prostoru. Njime su ukrašavani pojedni primerci keramike Pre-Cucuteni kulture (V milenijum pre n.e.), dugmad iz Mikene (XIII-XII vek pre n.e.) i keramika basarabi stila (VIII-VII vek pre n.e.). Isti motiv nalazi se na jednoj od figura na bronzanom ukrasu za glavu iz Sofronijeva (kraj VII veka pre n.e.), a čest je i na grčkom novcu


Postavlja se pitanje simboličkog značenja ovih predmeta na kojima se nalazi motiv triskelesa. Uzorak od pedeset primeraka (16 iz ostave sa Velikog vetrena i 34 sa ostalih lokaliteta u Pomoravlju i basena Mlave) određene vrste predmeta iz relativno kratkog vremenskog perioda i sa srazmerno male teritorije, daje nove elemente za tumačenje značenja ovog motiva.

Činjenica je da prve asocijacije prilikom viđenja motiva na ovim predmetima mogu biti "figuralne" - konj u trku ili ptica u letu. U tom slučaju simboličko značenje je relativno jednostavno. Na primer: vatreni konj propinje se iz tame podzemnog sveta "ispod zapadnog okeana" da bi sa svojim jahačem (ljudskom dušom) odjezdio večnim nebeskim bogovima. Nebrojane su legende konjičkih naroda (kakvi su bili i Skordisci) o nerazlučivoj simbiozi jahača i njegovog konja. Danju jahač usmerava kretanje svog konja; kretanje se može nastaviti i noću zahvaljujući izoštrenim konjskim čulima. Dakle, jahač sa svojim konjem nesmetano nastavlja svoj put, prelazi iz dana u noć, iz života u smrt, iz noći u dan - iz smrti u novi život. Izvesno je da je upravo ova sposobnost konja doprinela da se plemenita životinja poveže sa htonskim svetom. Konj iz donjeg sveta je crven, baš kao staklena pasta kojom su inkrustovani motivi na bronzanim predmetima (još jedan prilog onima koju zastupaju mišljenje da triskeles simboliše konja). On je ovaploćenje tri htonska elementa: podzemne vatre, podzemne vode i zemlje.

Oni koji u triskelesu, pre svega, vide stilizovnu pticu, svakako da smatraju da ova predstava simboliše glasnika bogova - vezu između ljudi na zemlji i bogova na nebu. I oni koji triskeles tumače kao predstavu kretanja Sunca, imaju pravo. Povijeni krajevi ovog trokrakog motiva, koji je izveden na kalotastoj ploči, kao da ilustruju zračenje i neprekidno kretanje zvezde koja daje život na zemlji. U ovom slučaju, crvena boja u triskelesima može značiti večnu sunčevu vatru. Značajan prilog zastupnicima ovakvog tumačenja jeste predstava na razvodniku. Na njemu se nalaze tri kruga sa označenim centrom, raspoređena u tri polja koja na kaloti ovog predmeta formiraju kraci triskelesa. Nije li ovde reč o personifikaciji vrhovnog keltskog boga - boga Luga, zvanog "lice sunca" ili, možda, o atributu boga rata - Ogmea, o čemu ima izvesnih pisanih indicija? Zanimljivo je da je zodijački znak sunca upravo krug sa tačkom u centru.

Različiti tipovi triskelesa

Teškoće u utvrđivanju preciznog simboličkog značenja ovih predmeta čini složenijim i to što na njima postoje tri tipa triskelesa: sa povijenim krajevima ulevo, sa povijenim krajevima udesno i u obliku trokrakog ureza ("Mercedesov znak"). Kelti, kao i mnogi drugi narodi, orijentisali su se u prostoru na taj način što su lice okretali izlazećem suncu; u tom slučaju desna strana tela usmerena je jugu, a leva strana severu. I prilikom različitih obreda predviđanja događaja, povoljni predznaci očekivani su na desnoj strani. I kod većine ostalih naroda, desna strana, na kojoj je desnica u kojoj se nosi oružje, važnija je od leve strane. Karakteristično je da su krajevi na triskelesima na dugmadima sa četiri ušice, koja su nesumnjivo stajala na centralnom mestu (konjske glave?), povijeni udesno, dakle na onu stranu sa koje se po verovanju Kelta očekivalo nešto što će za njih biti povoljno. Nameće se pitanje da li su triskelesi na ostalim predmetima koji se ovde prikazuju zaista povijeni ulevo ili udesno. Naime, ukoliko su ti predmeti stajali bočno, odnosno simetrično na opremi, onda se pre može govoriti o orijentaciji napred - nazad, nego levo - desno. Pošto među ovim predmetima ima približno isto onih čiji su triskelesi suprotno povijeni, najverovatnije je da su ti predmeti zaista stavljani simetrično, odnosno bočno, i da su krajevi triskelesa sugerisali pre kretanje unapred nego unazad.

Ima dosta osnova u tvrdnji da je triskeles za četvrtinu redukovani motiv svastike, i da ima simboličko značenje kao ovaj prastari simbol kretanja sunca. I mišljenje da ovi kružni predmeti sa predstavom trokrake spirale predstavljaju točak - simbol Sunca - atribut važnih keltskih bogova, ima potporu u likovnim predstavama (na primer na kotlu iz Gundenstrupa) i u mitologiji (majka boga Luga je bila srebrni točak, bog s točkom - Taranis).

Svakako da nije slučajno što su motivi na daleko najvećem broju predmeta inkrustovani emajlom crvene boje. Izvesno je da je crvena staklena pasta zamena za skupoceni koral - okamenjenu Meduzinu krv, omiljeni materijal koji su Kelti koristili za inkrustovanje motiva na svojim umetničkim predmetima počevši od kraja VI veka pre n.e. Simbolička značenja crvene boje je nesumnjivo proistekla iz njene sličnosti sa bojom krvi. Crvena boja je ratnička boja, simbol srčanosti. Nije slučajno što je upravo crvena boja boja bogova rata. Zanimljivo je, međutim, da crvena boja kod Kelta ima i druga značenja; na primer: bog - druid Dagda je crven od velikog znanja.

Osim trokrake spirale, trokrakog motiva i tri kruga kojima su ukrašeni bronzani predmeti iz Pomoravlja i donjeg toka Mlave, broj tri javlja se i u konstruktivnim elementima razvodnika - koji imaju tri alke. Zanimljivo je, takođe, da je u Pomoravlju zastupljen još jedan tip razvodnika u obliku tri povezane alke, koji nesumnjivo predstavljaju varijantu trolisnih razvodnika. Po svemu sudeći, i sami ovi predmeti karakteristične trolisne forme imaju verovatno slično simboličko značenje kao i najzastupljeniji simbolički motiv - trokraka spirala - triskeles.

Samoodbrambena priroda simbola

Očito je da je simboličko značenje ovih predmeta veoma složeno. Simboličko značenje jednog, po formi istovremeno apstraktnog i figuralnog motiva, nesumnjivo je kompleksno i višeslojno. Lako je u triskelesu sa povijenim krajevima doživeti konja u trku, krilatog konja, ili pticu u letu. Kretanje je sugerisano postavljanjem ovog motiva na kalotasto središte kružnog predmeta kada se triskeles vidi kao apstraktna predstava. Triskeles se može shvatiti i kao znak božanske trijade, ili tri najvažnija prirodna elementa: zemlje, vode i vazduha. U crvenim kracima, koji obuhvataju kalotu u središtu predmeta, mogu se prepoznati munje koje baca bog (Taranis?). Čini se da ništa tako očigledno ne ilustruje kretanje i višestruka značenja sunca kao ovi diskovi koji se čine da ih trokraka spirala neprekidno okreće. Utrljana crvena boja u uzane brazde može značiti krv koja teče u žilama, omogućavajući tako život, ili krv koja ističe, predočavajući gašenje života.

Sve što je predočeno u vezi sa istraživanjem simboličkog značenja motiva triskelesa, potvrdilo je i svojevrsnu samoodbrambenu prirodu simbola koja ne dozvoljava da se dođe do cilja - željeni rezulatat je u obrnutoj srazmeri u odnosu na uloženi rad. Potvrđeno je da simbolika, najčešće, nije stvorena na racionalnoj osnovi. Nastala je spontano, u određenim okolnostima, uslovljenim izuzetno složenom društvenom situacijom i duhovnim stanjima koji se ne mogu rekonstruisati na osnovu artefakata.

Međutim, činjenica je da ovi brojni predmeti koje odlikuje trokraka spirala, karakterišu jedno od keltskih plemena - Skordiske, i to u vreme njihovih izuzetno teških borbi sa Rimljanima, posle 130. godine pre n.e. Ostaje pitanje da li su u tom odsudnom razdoblju ovi predmeti sa motivom triskelesa proizvođeni masovno u propagandne svrhe, kao sredstvo podsećanja na dubinu tradicije ovog keltskog naroda, ili su oni samo oznake konjice Skordiska?

субота, 28. јануар 2012.

Skulpture ili alatke?




Dragana Antonović:
SKULPTURE ILI ALATKE?



Da li je postojao kult
poštovanja kamenog oruđa
u kulturi Lepenskog Vira?





Nepisano je pravilo da su najlepši i najinteresantniji arheološki predmeti pronađeni kao slučajni nalazi i da ne potiču sa arheološki iskopavanih nalazišta. Muzeji su puni predivnih i intrigantnih eksponata o čijem se poreklu ne zna ništa više do šire teritorije sa koje potiču. Neretko, dešava se da se i na lokalitetima koji se iskopavaju, najlepši primerci pronalaze u obrušenim profilima ili oštećenim delovima lokaliteta. Ovo je češći slučaj na onim nalazištima na kojima se izvode zaštitna iskopavanja.

Prilikom velikog zaštitnog iskopavanja lokaliteta u Đerdapu, kojima je pretilo potapanje zbog izgradnje hidroelektrane Đerdap I, pronađeno je obilje arheološkog materijala na obali i u plićacima Dunava. Svi ovi predmeti prikupljani su i pohranjivani u muzejskim depoima gde ih je prekrila prašina zaborava kao predmete koji bez arheološkog konteksta ne mogu da posluže u rasvetljavanju kulturno-hronoloških problema vezanih za oblast iz koje dolaze. Tako sa Lepenskog Vira potiču dva oblutka ljudskom rukom dorađena tako da mogu da se koriste kao ribarski tegovi. Na prvi pogled za ove oblutke se zaista jedino može reći da su tegovi, ali pažljivim posmatranjem oni se pred očima posmatrača pretvaraju u skulpture sa predstavom ljudskog lika. Zbog činjenice da predstavljaju u isti mah i alatku za svakodnevnu upotrebu, njihova estetska vrednost nije bila primećena od strane istraživača Lepenskog Vira, pa su ostavljeni u masi studijskog materijala.





Kamena oruđa nađena u Đerdapu,
na lokalitetu Lepenski Vir






Pomenuta dva oblutka predstavljaju veoma interesantne nalaze. Na prvi pogled, oni se zaista čine kao tegovi korišćeni u ribolovu (organizovani ribolov na Dunavu na krupne ribe, praktikovan kako u bliskoj tako i u veoma dalekoj prošlosti, zahtevao je masivne, teške tegove koji su mogli da se odupru brzim vodama reke i zaustave velike ribe koje su lovili praistorijski dunavski alasi). Ovi tegovi, veličine 160 x 135 x 97 mm i 122 x 135 x 97 mm, izrađeni su od masivnih oblutaka od sitnozrnog silicijumskog peščara, iste one sirovine od koje su izrađene sve skulpture iz Lepenskog Vira. Na prvom su grubim, ali pravilno vođenim ozrnjavanjem, oblikovane bočne i donja strana, kao i deo prednje strane koja je na taj način dobila izgled nedovršenog lica. A onda je, iz samo njemu poznatih razloga, praistorijski majstor odustao od oblikovanja oblutka u skulpturu i dodavanjam poprečnog žleba od ovog kamena napravio teg. Mnogo se verovatnijom čini pretpostavka da je ovaj oblutak bio potpuno završena ljudska glava, sa neodređenim crtama lica tako da može da predstavlja bilo koje ljudsko biće. Skulptura je korišćena u kultne svrhe o čemu svedoči gornji deo glave obojen u crveno, verovatno posipanjem okerom. Poprečni žleb je naknadno urađen pretvorivši jedan kultni predmet u potpuno profani objekat - oruđe za svakodnevni rad. Kod drugog predmeta iskorišćen je prirodan oblik oblutka kome je ozrnjavanjem dodat žleb za uže. Žleb nije izveden celim obimom predmeta već se na "leđnom" delu prekida. Gledan iz profila, ovaj teg podseća na ljudsku glavu pa samim tim i na skulptovane oblutke sa Lepenskog Vira. Na temenima tega nalaze se tragovi jačeg udaranja, što je možda rezultat korišćenja predmeta u funkciji čekića i nakovnja, ali isto tako to mogu biti vidljivi tragovi ozrnjavanja - tehnike kojom su se oblikovale skupture.

Postavlja se pitanje: da li je ovde reč o oruđu, kultnim predmetima ili multifunkcionalnim objektima. Nigde nije tako vidljivo prožimanje kultnog i profanog kao što je to slučaj na ranoholocenskim lokalitetima u Đerdapu. Na ovim lokalitetima postoji poveća skupina alatki, koje nose jasne i nedvosmislene tragove korišćenja u svakodnevnom životu, a da su istovremeno izuzetno lepo ornamentisane tako da pre predstavljaju umetničko delo, odnosno predmet poštovanja, nego oruđe. Kultni značaj kamenog oruđa je najvidljiviji na objektima sa Hajdučke Vodenice - nekropole kulture Lepenskog Vira smeštene nadomak izlaza iz đerdapskog Kazana. Na ovoj nekropoli bilo je pronađeno, od oruđa, samo ono pravljeno od oblutaka i svi primerci bili su ornamentisani urezanim predstavama. Oruđu od okresanih silicijumskih stena, kakvo se koristilo milenijumima pre toga i koje je poznato od paleolita, u grobovima ove kulture nije bilo mesta što pokazuje njegov potpuno profani karakter.




Ribarski teg:
teški teg koji je mogao da se odupre brzim vodama reke i zaustavi velike ribe koje su lovili praistorijski dunavski alasi






Veći broj ukrašenih alatki, naročito batova (ili skiptara, kako se ponekad nazivaju), potiče i sa Lepenskog Vira (objavljeni su u čuvenom katalogu sa izložbe "Umetnost Lepenskog Vira"), ali nije poznat njihov precizan arheološki kontekst - da li su bili ostavljani u grobove ili kućna svetilišta - što ima za posledicu da se njihova konkretna uloga u kultu ne može potpuno da razjasni. Nasuprot tome, njihova profana uloga - alatka za umlaćivanje krupne dunavske ribe - sasvim je nesporna i nju dokazuju uvek prisutni tragovi upotrebe na pomenutom oruđu.

Veliki broj skulptovanih oblutaka sa Lepenskog Vira predstavlja vrhunac prožimanja profanog i kultnog karaktera u jednom predmetu. Oblutak - osnovna sirovina za izradu svih alatki korišćenih u kulturi Lepenskog Vira i jedan od gradivnih materijala za izradu kuća - stavljen je, s razlogom on a ne neka druga sirovina, u centar kulta ovih praistorijskih dunavskih alasa personifikacijom njegove prirodne forme.

Među svim skulpturama najinteresantnije su one anikonične sa lokaliteta Padina koji se nalazi nekoliko kilometara severno od Lepenskog Vira. Reč je o grupi oblutaka nalaženih u kućama i iznad grobova, a neki od njih u položaju koji nesumnjivo odslikava kultni značaj objekta. Obluci su oblikovani (neki od njih su i prirodnog oblika) tako da podsećaju na jaje. Izvestan broj ovih oblutaka ima, na svom gornjem delu, tragove upotrebe organizovane u jedno ili više kružnih ili eliptičnih udubljenja. Ponekad ova udubljenja podsećaju na oči i usta na licu čineći tako da oblutak liči na ljudsku glavu.

Pomenuta dva tega-skulpture sa Lepenskog Vira jasno predstavljaju, kao i obluci sa Padine, upravo onaj granični slučaj kada nije sasvim jasno da li su nekadašnji majstori sa obala Dunava želeli da naprave alatku ili kultni predmet. Žleb koji oba predmeta imaju po sredini jasno ukazuju da je reč o ribarskim tegovima. Ali gledani u celini ovi obluci nedvosmisleno imaju svoj ljudski izraz. Ako se uzme u obzir da su skulpture iz Lepenskog Vira bile postavljane iza ognjišta u zadnjem (i najmračnijem) delu kuće, onda može da se pretpostavi da je titrava svetlost koja je dolazila od vatre u ognjištu davala hladnom kamenu potrebnu toplinu i pokret svojstven ljudskom liku.



I još jednom mora da se postavi pitanje da li su ovi obluci bili oruđe, kultni objekti ili oba, ali sledeće je sasvim sigurno: kamen kao sirovina i kameni predmeti imali su posebno mesto u kulturi Lepenski Vir. Čini se da su kamen i kameno oruđe za nosioce ove kulture predstavljali personifikaciju prednosti koju su dobili novim načinom privređivanja vezanim za sedelački način života, prednosti kojoj su se divili i poštovali je. Praistorijski stanovnici Đerdapa vremenom su postali svesni velikog značaja reke na čijim su obalama živeli i taj su značaj predstavili tako što su oblutak kao najznačajniju sirovinu u svom okruženju stavili u centar kulta. Otuda verovatno i nejasna granica između pojedinih vrsta oruđa i skulptura Lepenskog Vira koje danas smatramo umetničkim delima visoke vrednosti. Upravo ovo poslednje možda nosi pravo objašnjenje zašto se u praistoriji ponekad ne mogu da odvoje upotrebni od umetničkih (čitaj kultnih i ukrasnih) predmeta. Umetnost kao svesna želja i aktivnost nije bila poznata u praistorijskim vemenima. Ali težnja za lepim je oduvek postojala. Prateći istoriju čovečanstva od najdublje prošlosti, primećuje se da je umetnost kao jedna od ljudskih aktivnosti imala presudnu ulogu u evoluciji ljudske vrste. Prva oruđa bila su napravljena od dragog i ukrasnog kamena (kvarc, kalcedon, ahat, opal, jaspis, žad...). Čini se da je izborom kamena i načinom izrade oruđa prvi čovek težio da zadovolji ne samo funkcionalni već i umetnički kriterijum u svojim alatkama. Brojna oruđa i oružja za lov, ribolov i druge osnovne aktivnosti, bila su zapravo prava mala remek dela primenjene umetnosti. Lepenski Vir i njegove kamene skulpture, ribarski tegovi i batovi za umlaćivanje ribe, predstavljaju idealne primere za proučavanje tesne veze koja je od vajkada postojala između razvoja tehnologije i razvoja umetnosti.


SciTech, br. 4

среда, 25. јануар 2012.

Lobanja psa stara 33000 godina



U Sibiru pronađena lobanja psa stara 33.000 godina


Očuvana lobanja psa stara oko 33.000 godina otkrivena je u pećini u planini Altaj u Sibiru, a naučnici sada ističu da današnji psi možda imaju više od jednog pretka.




Lobanja je ostatak jednog od najstarijeg primerka pripitomljenog psa, ikad pronađenog. Njena starost, u kombinaciji sa jednako drevnim ostacima psa pronađenim u jednoj pećini u Belgiji, ukazuje da su ljudi pripitomili pse na nekoliko mesta.

Sibirska lobanja je odlično očuvana, što je retkost. Naučnici su ubeđeni da je ovaj pas bio pripitomljen, ali smatraju da on nije predak današnjih pasa.

Nedavna genetska istraživanja ukazuju da su najbolji čovekovi prijatelji svi potekli od jednog pretka, odnosno da su svi psi, od pudlice do buldoga, evoluirali od jednog vučjeg pretka.

“I kod belgijskog i kod sibirskog otkrića reč je o pripitomljenim vrstama”, izjavio je Greg Hodžins, istraživač sa Univerziteta Arizona i ko-autor studije.

Vukovi imaju dugačke, tanke njuške i njihovi zubi nisu gusti, a pripitomljavanje je rezultovalo skraćivanjem njuški i širenjem vilice i zbijanjem zuba. 
“Dokaz da je ovaj pas bio pripitomljen je veoma čvrst. Ono što je zanimljivo je što izgleda da on nije bio predak današnjih pasa”, dodao je Hodžins.

Sibirska lobanja je starija od perioda poznatog kao poslednji glacijalni maksimum (PGM), pre oko 26.000 do 19.000 godina, kada se proširio ledeni pokrivač Zemljinog poslednjeg ledenog doba i ozbiljno poremetio živote tadašnjih ljudi i životinja. Hodžins veruje da ni belgijski ni sibirski psi nisu preživeli teške uslove PGM-a.

Međutim, dve lobanje ukazuju da su ljudi pripitomljavali pse tokom rane ljudske istorije na različitim geografskim lokacijama, što znači da današnji pasi imaju više predaka, a ne jednog.

“Govoreći s aspekta ljudske istorije, pre PGM-a ljudi su živeli sa vukovima ili psima u uvelike razdvojenim geografskim područjima Evroazije i živeli su s njima dovoljno dugo da su se oni evolutivno promenili. Onda se promenila klima, kao i ljudska obitavališta i izgleda da odnosi sa tim određenim rodom životinja nisu preživeli”, objasnio je Hodžins.

“Obično kad govorimo o pripitomljavanju, mi mislimo na krave, ovce, koze, životinje od kojih dobijamo meso, mleko, sir, vunu i drugo. To su drugačiji odnosi od onih koje ljudi imaju sa psima. Psi nam, uglavnom, ne obezbeđuju meso ni sekundarne proizvode. Oni su tada verovatno obezbeđivali zaštitu, društvo, možda i pomoć u lovu. Zanimljivo je to što što izgleda je to bio prvi odnos čoveka sa životinjom”, dodao je naučnik.


M. Milikšić (Blic, 24. 01. 2012.)