Lobanja psa stara 33000 godina

U Sibiru pronađena lobanja psa stara 33.000 godina

Očuvana lobanja psa stara oko 33.000 godina otkrivena je u pećini u planini Altaj u Sibiru, a naučnici sada ističu da današnji psi možda imaju više od jednog pretka.

Lobanja je ostatak jednog od najstarijeg primerka pripitomljenog psa, ikad pronađenog. Njena starost, u kombinaciji sa jednako drevnim ostacima psa pronađenim u jednoj pećini u Belgiji, ukazuje da su ljudi pripitomili pse na nekoliko mesta.

Sibirska lobanja je odlično očuvana, što je retkost. Naučnici su ubeđeni da je ovaj pas bio pripitomljen, ali smatraju da on nije predak današnjih pasa.

Nedavna genetska istraživanja ukazuju da su najbolji čovekovi prijatelji svi potekli od jednog pretka, odnosno da su svi psi, od pudlice do buldoga, evoluirali od jednog vučjeg pretka.

“I kod belgijskog i kod sibirskog otkrića reč je o pripitomljenim vrstama”, izjavio je Greg Hodžins, istraživač sa Univerziteta Arizona i ko-autor studije.

Vukovi imaju dugačke, tanke njuške i njihovi zubi nisu gusti, a pripitomljavanje je rezultovalo skraćivanjem njuški i širenjem vilice i zbijanjem zuba. 

“Dokaz da je ovaj pas bio pripitomljen je veoma čvrst. Ono što je zanimljivo je što izgleda da on nije bio predak današnjih pasa”, dodao je Hodžins.

Sibirska lobanja je starija od perioda poznatog kao poslednji glacijalni maksimum (PGM), pre oko 26.000 do 19.000 godina, kada se proširio ledeni pokrivač Zemljinog poslednjeg ledenog doba i ozbiljno poremetio živote tadašnjih ljudi i životinja. Hodžins veruje da ni belgijski ni sibirski psi nisu preživeli teške uslove PGM-a.

Međutim, dve lobanje ukazuju da su ljudi pripitomljavali pse tokom rane ljudske istorije na različitim geografskim lokacijama, što znači da današnji pasi imaju više predaka, a ne jednog.

“Govoreći s aspekta ljudske istorije, pre PGM-a ljudi su živeli sa vukovima ili psima u uvelike razdvojenim geografskim područjima Evroazije i živeli su s njima dovoljno dugo da su se oni evolutivno promenili. Onda se promenila klima, kao i ljudska obitavališta i izgleda da odnosi sa tim određenim rodom životinja nisu preživeli”, objasnio je Hodžins.

“Obično kad govorimo o pripitomljavanju, mi mislimo na krave, ovce, koze, životinje od kojih dobijamo meso, mleko, sir, vunu i drugo. To su drugačiji odnosi od onih koje ljudi imaju sa psima. Psi nam, uglavnom, ne obezbeđuju meso ni sekundarne proizvode. Oni su tada verovatno obezbeđivali zaštitu, društvo, možda i pomoć u lovu. Zanimljivo je to što što izgleda je to bio prvi odnos čoveka sa životinjom”, dodao je naučnik.

M. Milikšić (Blic, 24. 01. 2012.)